محمد آقازاده

روزنامه نگار که باشی و پا به سن گذاشته و امروز در حوالی انزوا و تنهایی روزگار بگذارنی٬ هر گاه کسانی را بیابی که حرف ات را گوش کنند و برای ساعتی دیوار بلند ناشنوایی که گرداگردت را فرا گرفته است با حضورشان فرو بریزند٬ پر حرف می شوی و از رخدادهایی سخن می گویی که همیشه با آن زیسته ای. همان معدود رخدادهایی که تمام معنای زندگی ات را می سازند. با هر خاطره ای که تعریف می کنی و دیگران با اشتیاق و یا با بی میلی مودبانه گوش می کنند٬ بطالت و تنهایی که با آن دست به گریبانی تحمل ناپذیرتر می سازی. دیگران شاید بپندارند اگرچه رنج شنیدن را تاب آورده اند تا موسفید کرده ای آرام و سبک شود٬ اما نمی شود. غم بیشتر او را با خود می برد. چرا ما آنی نیستیم که باید باشیم؟ چرا جوانان روزنامه نگار آنی نخواهند شد که می توانند باشند؟

حال نام روزنامه نگار را بگذار هنرمند٬ نویسنده٬ فعال سیاسی٬ پزشک٬ کاسب و یا کارمند بازنشسته. آنها نیز جز چند رخداد حرفی برای گفتن ندارند و مدام خاطراتی تکراری را باز می گویند. این تکرار شورشی نمادین علیه زندگی عادی و پر از تکرار است. همه از رخدادهایی می گویند که راه به فاعلیت کشیده اند و در انتخابی شجاعانه و شاید هم متفاوت٬ خود شده اند٬ یعنی انسانی خلاق و تاثیر گذار. خاطرات تنازعی است بی وقفه علیه عادت های زندگی. من تنها آنجایی معنای زندگی ام را می یابم که علیه رسم زمانه شوریدم و می خواهم خود را در آنچه ساخته ام و در هاضمه بشری تبدیل به گوشت و پوست شده است٬ باز شناسایی کنم و من در این بازشناسایی است که حس مرگ را پس می زنم.

انتخاب آن گوهریست که خاطره را می سازد. انتخاب هر چه مخاطره آمیزتر ماندگارتر. آنهایی که از انتخاب می گریزند٬ درست همانهایی اند که به زندگی نباتی پناه می برند. ماشین های مدرن٬ ویلا٬ سفرهای تفریحی و همه ضمایر مالکیت نمی توانند جایگزین انتخاب مخاطره آمیز باشد. به این دلیل بسیاری خاطره جعل می کنند تا بگویند کسی بودند و ناکسی شان را پنهان کنند. نمی دانند با آنگونه که می زیند همه چیز را در باره شان می دانند. چرا این ها را می نویسم؟ نمی خواهم درباره دیروز داوری کنم. از امروز سخن می گویم. از امروزی که جنبش سبز ما را به انتخابی مخاطره آمیز فرا می خواند. می توانیم در زندگی نباتی پناهگاهی بسازیم و "دارم ها"ی بسیاری را صرف کنیم. ولی می توانیم با از دست دادن ها باز کسی باشیم که تاریخ را می سازیم: چه کامیاب و چه ناکام. امروز همان لحظه انتخاب است که خاطرات فردا را می سازد. این خاطرات به ما خواهند گفت: زندگی نباتی را برگزیدیم یا انتخابی که انسان را انسان می کند٬ یعنی موجودی انتخابگر.